ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΛ

Εξαφανιζόλ. Χρησιμότατο μαγικό φίλτρο. Όποιος το πίνει εξαφανίζεται από μπροστά μας.

Ενδείκνυται η χορήγησή του σε τύπους μας τά 'χουν ζαλίσει μέχρι εκεί που δεν πάει διότι μιλάνε πολύ, λένε μαλακίες κ.λπ. Επίσης σε μωρά που τσιρίζουν.

Ενίοτε, το πίνουμε και οι ίδιοι αυτοβούλως για να αποφύγουμε κάποιον ενοχλητικό (βλ. ανωτέρω), για να μη μας κάνουν τσακωτούς κ.ο.κ.

Το εξαφανιζόλ συντάσσεται πάντα με το ρήμα 'πίνω'. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η φράση 'το πίνω' αρκεί - το εξαφανιζόλ παραλείπεται ως ευκόλως εννοούμενο. (ορισμός απο slang.gr)

Πόσο νόμιμη είναι ωστόσο η συνταγογράφηση εξαφανιζόλ όταν πρόκειται για γκομενοδουλειές; Οι χρήστες αυτο-εξαφανιζόλ πρέπει να περνούν απο ερωτοδικείο ή οχι; Και τελικά πόσο ασφαλές είναι για την ευαίσθητη ερωτική μας κράση; 

Είμαι φαν του εξαφανιζόλ απο τότε που διαπίστωσα οτι πρόκειται για μέθοδο κλινικά και εμπειρικά μελετημένη για να αποφεύγει κανείς ζόρικες, αμήχανες ή ανεπιθύμητες καταστάσεις. Όμως, όπως όλα τα φάρμακα πρέπει να τα παίρνεις με συγκεκριμένη δοσολογία...

Εξαφανίζομαι, λοιπόν. Είμαι μια κότα. Το δηλώνω. Δε μπορώ τις δηλώσεις τύπου, να μείνουμε φίλοι, θέλω να μείνω μόνη αυτό το καιρό, δε θέλω σχέση κτλ κτλ κτλ. Δε σηκώνω κινητά, δεν απαντάω σε μηνύματα και ο ενδιαφερόμενος λαμβάνει το μήνυμα "ο συνδρομητής που καλέσατε δεν είναι διαθέσιμος". Τον τελευταίο, βέβαια, καιρό, κάτι η κρίση, κάτι ο καυτός καλοκαιρινός ήλιος, κάτι η βαρεμάρα που μας δέρνει μαζικά, οι αναπάντητες κλήσεις δεν υποδηλώνουν τίποτα. Ντριν και ντριν. 

Σε κάποια φάση αναγκάστηκα να απαντήσω. Είχε ξανα-αναγκαστεί αλλά εκείνη τη φορά είχα παίξει το χαρτί της δικαιολογίας "πολλή δουλειά, θα σε πάρω εγώ σε κανα δύο βδομάδες". Σας παρακαλώ, μην είστε αυστηροί μαζί μου, δεν άντεχα να έρθω ενώπιος ενωπίω με την επιθυμία του άλλου και να του τη συντρίψω. Δήλωσα κότα απερίφραστα προηγουμένως. Στο ίδιο άτομο, λίγο καιρό μετά, λοιπόν, δηλώνω τηλεφωνικώς "Άκουσε, όλο αυτό τον καιρό σε αποφεύγω. Έχω σχέση" (μούφα) και τί μου απαντάει; "Ααα, ωστε με απέφευγες! Καλά δε πειράζει! Ένι γουέι, μήπως θες να βρεθούμε απόψε;". Κι έτσι κατάλαβα οτι δεν έφταιγε το μήνυμα, ήταν μεταχειρισμένος ο δέκτης...

Κι όσο περνάει η ώρα τόσο πιο πολλά εξαφανιζόλ βρίσκω...Αυτό που άνοιξε το "χορό" ήταν τον πρώτο καιρό στο Παρίσι. Δε μίλαγα σχεδόν καθόλου γαλλικά. Φασώθηκα μ'ένα τυπάκο πολύ συμπαθητικό αλλά αυτός ήθελε γάμο και παιδιά κι η αθεόφοβη, η τσούχτρα του είπα (ήταν τα Δεκεμβριανά τότε) οτι φεύγω μόνιμα για Ελλάδα γιατί μάλλον θα ξεκινήσει πόλεμος. Πολύ άγριο ψέκασμα... 

Ο κολλητός μου πιστεύει οτι όλα τα εξαφανιζόλ πονάνε. Δε ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα. 

Το χαρτί της ολικής εξαφάνισης μετά το πρώτο ραντεβού ή πρώτο σεξ είναι ενδεικτικό της διάθεσης του άλλου. Είναι ξεκάθαρο. Είναι χυλόπιτα σε σφηνάκι. Τώρα αν η εξαφάνιση επέλθει ενώ είστε μαζί καιρό, τότε πρόκειται για κλασσική περίπτωση μαλάκα ή μαλακισμένης και μπαίνουν, μετά απο κλαυθμό και οδυρμό στον κουβά. Με λίγα λόγια όσο πιο πολύ είσαι με τον άλλο ή όσο πιο πολύ τον γουστάρεις τόσο πιο πολύ κάνει τζιζζζ. Αλλιώς τί είχαμε τί χάσαμε, ψωλέο σε ξεχάσαμε! 

Αααα, και μη ξεχάσω τη τραγική περίπτωση του τύπου (γράφω στο συγκεκριμένο για άντρες γιατί για γυναίκες που εφάρμοσαν ανάλογη τακτική δε ξέρω) που σου τάζει απο πολύ νωρίς... αυτόν που θα αποκαλούσαμε γκόμενος-υποψήφιος βουλευτής. Που κάθεται και κάνει σχέδια μέσα στη μούρη σου, να πάμε εκεί, να δούμε αυτό και μετά...ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΛ. Το πακέτο είναι όταν εσύ είσαι σε μούντ να μπείς στη φάση που σου τάζει και γουστάρεις και μετά ξαφνικά, διαπιστώνεις οτι ανέβηκες άδικα στο βατήρα... Η πισίνα δεν είχε νερό!

Παρόλο που είμαι εφαρμόστρια και φανατική της στρατηγικής αυτής, το ειλικρινές ξεκαθάρισμα είναι το καλύτερο. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Κι αν είναι δυνατόν, μόλις πρωτοξεκινάει η κατάσταση. Αυτά είναι βέβαια για ένα κόσμο ιδανικό, φτιαγμένο από ανθρώπους που έμαθαν να λένε "σε θέλω", "σε χρειάζομαι", "σε γουστάρω" εύκολα και ανώδυνα, για να μπορούν να λένε και τα αντίθετα τους με την ίδια ευκολία. 

Πάμε κι ένα τραγουδάκι που πηγαίνει πολυ με καταστάσεις αναμονής. Εκεί πάνω στη φάση που δε ξέρεις αν είναι εξαφανιζόλ ή όχι...  

Όχι πια σεξ, μόνο φίλοι (ή όχι πια φίλοι, μόνο σεξ;)

Γνωστά τα ρητά: "Φίλος έδωσε σε φίλο τριαντάφυλλο με φύλλο", "Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιός είσαι"και "Στα φιλικά μπαίνουν τα καλύτερα γκόλ". Αυτό που δε καταλαβαίνω είναι γιατί αφού θες να ξαπλωθείς με κάποιον να το παίζεις "φίλοι-φίλοι καρυοφύλλι" και να καταλήγεις να ξεροψήνεσαι και ξεροσταλιάζεις. 

Έτσι φιλικά ξενικάει αυτή η ιστορία. 

Τον είχα δει πρώτη μέρα από μακριά στο Πανεπιστήμιο και η πρώτη εντύπωση ήταν ότι ο τύπος κρατάει το πανό του μαλάκα. Πανό ιλουστρασιόν με μεγάλα φωτεινά "Μαλάκας". Προσπέρασα την παρουσία του για να πάω να μορφωθώ. Βρίσκω θεσούλα βολική, αράζω, ξεκινάει το μάθημα και ο μαλάκας μπαίνει χαζογελώντας στην αίθουσα και θρονιάζει τις πλατάρες του μπροστά μου. 

Τώρα που είπα για πλατάρες θα κάνω αναλυτική περιγραφή: ψηλός, μελαχρινός, μιγάς, όμορφο πρόσωπο, σαρκώδη χείλη, καστανά μάτια, μπρατσωμένος, ένα πράγμα "σοκολατούχο γάλα" (γιατί το γάλα σκέτο είναι λίγο μπλιάχ ενώ με σοκολατίτσα γίνεται λιχουδιά). 

Κάπως, κάπου, κάποτε γινόμαστε μια παρέα τα συμμαθητούδια. Στα διαλείμματα δίνουμε ο ένας στον άλλο μαθήματα καφρίλας. Κοίτα αυτόν τον κώλο, η τάδε μ' αρέσει, ο τάδε πιστεύω την έχει μικρή, ξέρεις, ασκήσεις οικειότητας -φιλικής πάντα.  Να σημειώσω εδώ ότι έχω μαλακο-καφρο-μαγνήτη. Τσίμπησα η δόλια. Είπα μέσα μου, αυτός είναι σαν εσένα, ταυτίστηκα! Το γκομενάκι δε πήγαινε πίσω και δώστου παιχνίδι και δώστου ματιές. 

Οι ασκήσεις συνεχίστηκαν για καιρό. Χτυπάει τηλέφωνο βράδυ Παρασκευής για έξοδο με φίλους του. Αθώα εγώ εξοπλίστηκα με την τσικουδιά μου και κίνησα κατά το μετρό. Μόνος του ο Ρωμαίος της Μαύρης Ηπείρου. Οι φίλοι; Υποτίθεται τον έκλασαν. Πέρνουμε το δρόμο, καταλήγουμε σε μπαρ και πίνουμε. Χαχανίσματα, μπιχτές και, τσουπ, σκάνε οι πρώτες τσούχτρες. Έ, αφού πήρα πρέφα ότι κάνουμε επίδειξη τύπου "ας μετρήσουμε τις γκομενοκατακτήσεις μας" μπήκα στο παιχνίδι. Μόνο που το αλκοόλ ήτο άφθονο και το παιχνίδι χόντραινε... Χόρευα δήθεν αθώα με τον, ας τον πούμε, Χι. Ο άλλος μόλις είχε φάει μεταμεσονύχτιο χυλό από μια τύπισσα και με κοίταγε απορημένος. Και πάνω που ανέβασα τον εγωισμό μου με αρπάζει ο Χι με φιλάει. 

Η κατάσταση ήταν έκρυθμη αλλά όποιος μπλέκεται σε εγωιστικά παιχνίδια το τρώει το κεφάλι του. Με τα πολλά έφυγα με τον Άγνωστο Χι και το σοκολατούχο γάλα εκείνο το βράδυ δεν έβγαλε ούτε αθερίνα από την γκομενο-ψαριά. 

Ο αγώνας για το "ποιός την έχει πιο μεγάλη, την τέχνη του τσουτσουνίσματος" συνεχίστηκε. Κάπου ενδιάμεσα αυτός υποτίθεται ότι ερωτεύτηκε μια οριακά ενήλικη. Την ίδια περίοδο αποφάσισα να τραβήξω τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ φιλίας και γκομενοδουλειάς. Η οριακά ενήλικη τον έφτυσε για να τα ξαναβρεί με τον πρώην της (Για ιστορίες με πρώην θα γράψω άλλη φορά)  και κάπου εκεί βρισκόμαστε πάλι τα δυο μας σ΄ένα μπάρ.

 Πέρνουμε ταξάκι επιστροφής. Κάνω κίνηση κυκλωτική "έλα σπίτι μου να κοιμηθείς" μου απαντάει ότι σκέφτεται την άλλη. Πιάνω συζήτηση με ταξιτζή σχετικά με το πόσο έχουν χαλάσει οι άντρες. Επαναλαμβάνει ότι σκέφτεται την άλλη. Σταματάω το ταξί κ κατεβαίνοντας δηλώνω "Βαρέθηκα πια. Κάνε ότι θες. Μη ξεχνάς όμως ότι έχω και εγώ μουνί και δεν είμαι φίλη σου".  (Γενικά τα κάνω κάτι τέτοια και την επόμενη μέρα μαζί με το κεφάλι μου που χτυπάω στον τοίχο, κουνιέται και η τεκίλα που βρίσκεται εντός) Δίνω σαν κιουρία λεφτά και μου λέει ότι θα πληρώσει αυτός. Και του απαντάω "πάρτα να κεράσεις ένα ποτό την Κ." και φεύγω. 

Αναμονή στο φούλ. Χτύπημα τηλεφώνου 2 μέρες μετά με καλεί σε έξοδο με μεξικανό φίλο που καταφτάνει από Λονδίνο. Πλακωνόμαστε στις μπύρες, ερχόμαστε σπίτι και τους ναρκώνω με τσικουδιά και λικέρ μαστίχας. Η ώρα 4 το πρωί βγαίνουμε για αναζήτηση τροφής. Στην επιστροφή πάλι ταξί. (Μένουμε κοντά, το ταξί είναι αναπόφευκτο) Σταματάμε σε ίση απόσταση από τα σπίτια μας. Για δεύτερη φορά σε λιγότερο από εβδομάδα προσκαλώ. Αρνείται και με καλεί σπίτι του όπου διαμένει με τους γονείς και τον αδερφό. Πήγα. 

Τσιτσιδώνεται και πέφτει για ύπνο. Εγώ ξαπλώνω με όλο το στάνταρ εξοπλισμό. Φόρεμα, καλσόν, μπλούζα. Στριφογυρίσματα. Οι γονείς στο δίπλα δωμάτιο. Επειδή μ' αυτά τα ξαπλώματα τύπου "πέφτουμε και κοιμόμαστε", έχει ξανακαεί η γούνα μου, αρχίζω το κλασσικό μου εδώ και χρόνια παραλήρημα. "Δε μπορώ να κοιμηθώ. Όλο αυτό παραείναι φιλικό για μένα." Η απάντηση κεραμίδα "Εγώ έτσι κάνω με τις φίλες μου" και ρωτάω "Δηλαδή έχω μπει ήδη στην κατηγορία φίλες;" και απαντάει "Ναι".  Ανασκουμπώνομαι και σκέφτομαι "Να βάλω πρώτα τα παπούτσια ή τους φακούς;" και πάνω που είμαι έτοιμη να σηκωθώ να φύγω με αρπάζει και έγινε το δωματιάκι πυρηνικός αντιδραστήρας. 

Έπειτα έπαιξε το σχετικό εξαφανιζόλ. Επώδυνο για μένα, για εκείνον δε νομίζω. Κάτι που μεσολαβούσαν οι γιορτές κάτι που είχα έρθει στην Ελλάδα το θέμα ξεχάστηκε. 

Το τέλος της ιστορίας είναι περίεργο. Τώρα είμαστε δύο καλοί φίλοι. Δε κάνουμε σεξ. Εντάξει δεν έχουμε γίνει και αδερφάκια. Αλλά ξαδερφάκια μας λές. Περιέργως όποτε κυκλοφορούμε μαζί όλοι νομίζουν οτι τα έχουμε. Λόγω της συγγενική οικειότητας υποθέτω.