Γνωστά τα ρητά: "Φίλος έδωσε σε φίλο τριαντάφυλλο με φύλλο", "Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιός είσαι"και "Στα φιλικά μπαίνουν τα καλύτερα γκόλ". Αυτό που δε καταλαβαίνω είναι γιατί αφού θες να ξαπλωθείς με κάποιον να το παίζεις "φίλοι-φίλοι καρυοφύλλι" και να καταλήγεις να ξεροψήνεσαι και ξεροσταλιάζεις.
Έτσι φιλικά ξενικάει αυτή η ιστορία.
Τον είχα δει πρώτη μέρα από μακριά στο Πανεπιστήμιο και η πρώτη εντύπωση ήταν ότι ο τύπος κρατάει το πανό του μαλάκα. Πανό ιλουστρασιόν με μεγάλα φωτεινά "Μαλάκας". Προσπέρασα την παρουσία του για να πάω να μορφωθώ. Βρίσκω θεσούλα βολική, αράζω, ξεκινάει το μάθημα και ο μαλάκας μπαίνει χαζογελώντας στην αίθουσα και θρονιάζει τις πλατάρες του μπροστά μου.
Τώρα που είπα για πλατάρες θα κάνω αναλυτική περιγραφή: ψηλός, μελαχρινός, μιγάς, όμορφο πρόσωπο, σαρκώδη χείλη, καστανά μάτια, μπρατσωμένος, ένα πράγμα "σοκολατούχο γάλα" (γιατί το γάλα σκέτο είναι λίγο μπλιάχ ενώ με σοκολατίτσα γίνεται λιχουδιά).
Κάπως, κάπου, κάποτε γινόμαστε μια παρέα τα συμμαθητούδια. Στα διαλείμματα δίνουμε ο ένας στον άλλο μαθήματα καφρίλας. Κοίτα αυτόν τον κώλο, η τάδε μ' αρέσει, ο τάδε πιστεύω την έχει μικρή, ξέρεις, ασκήσεις οικειότητας -φιλικής πάντα. Να σημειώσω εδώ ότι έχω μαλακο-καφρο-μαγνήτη. Τσίμπησα η δόλια. Είπα μέσα μου, αυτός είναι σαν εσένα, ταυτίστηκα! Το γκομενάκι δε πήγαινε πίσω και δώστου παιχνίδι και δώστου ματιές.
Οι ασκήσεις συνεχίστηκαν για καιρό. Χτυπάει τηλέφωνο βράδυ Παρασκευής για έξοδο με φίλους του. Αθώα εγώ εξοπλίστηκα με την τσικουδιά μου και κίνησα κατά το μετρό. Μόνος του ο Ρωμαίος της Μαύρης Ηπείρου. Οι φίλοι; Υποτίθεται τον έκλασαν. Πέρνουμε το δρόμο, καταλήγουμε σε μπαρ και πίνουμε. Χαχανίσματα, μπιχτές και, τσουπ, σκάνε οι πρώτες τσούχτρες. Έ, αφού πήρα πρέφα ότι κάνουμε επίδειξη τύπου "ας μετρήσουμε τις γκομενοκατακτήσεις μας" μπήκα στο παιχνίδι. Μόνο που το αλκοόλ ήτο άφθονο και το παιχνίδι χόντραινε... Χόρευα δήθεν αθώα με τον, ας τον πούμε, Χι. Ο άλλος μόλις είχε φάει μεταμεσονύχτιο χυλό από μια τύπισσα και με κοίταγε απορημένος. Και πάνω που ανέβασα τον εγωισμό μου με αρπάζει ο Χι με φιλάει.
Η κατάσταση ήταν έκρυθμη αλλά όποιος μπλέκεται σε εγωιστικά παιχνίδια το τρώει το κεφάλι του. Με τα πολλά έφυγα με τον Άγνωστο Χι και το σοκολατούχο γάλα εκείνο το βράδυ δεν έβγαλε ούτε αθερίνα από την γκομενο-ψαριά.
Ο αγώνας για το "ποιός την έχει πιο μεγάλη, την τέχνη του τσουτσουνίσματος" συνεχίστηκε. Κάπου ενδιάμεσα αυτός υποτίθεται ότι ερωτεύτηκε μια οριακά ενήλικη. Την ίδια περίοδο αποφάσισα να τραβήξω τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ φιλίας και γκομενοδουλειάς. Η οριακά ενήλικη τον έφτυσε για να τα ξαναβρεί με τον πρώην της (Για ιστορίες με πρώην θα γράψω άλλη φορά) και κάπου εκεί βρισκόμαστε πάλι τα δυο μας σ΄ένα μπάρ.
Πέρνουμε ταξάκι επιστροφής. Κάνω κίνηση κυκλωτική "έλα σπίτι μου να κοιμηθείς" μου απαντάει ότι σκέφτεται την άλλη. Πιάνω συζήτηση με ταξιτζή σχετικά με το πόσο έχουν χαλάσει οι άντρες. Επαναλαμβάνει ότι σκέφτεται την άλλη. Σταματάω το ταξί κ κατεβαίνοντας δηλώνω "Βαρέθηκα πια. Κάνε ότι θες. Μη ξεχνάς όμως ότι έχω και εγώ μουνί και δεν είμαι φίλη σου". (Γενικά τα κάνω κάτι τέτοια και την επόμενη μέρα μαζί με το κεφάλι μου που χτυπάω στον τοίχο, κουνιέται και η τεκίλα που βρίσκεται εντός) Δίνω σαν κιουρία λεφτά και μου λέει ότι θα πληρώσει αυτός. Και του απαντάω "πάρτα να κεράσεις ένα ποτό την Κ." και φεύγω.
Αναμονή στο φούλ. Χτύπημα τηλεφώνου 2 μέρες μετά με καλεί σε έξοδο με μεξικανό φίλο που καταφτάνει από Λονδίνο. Πλακωνόμαστε στις μπύρες, ερχόμαστε σπίτι και τους ναρκώνω με τσικουδιά και λικέρ μαστίχας. Η ώρα 4 το πρωί βγαίνουμε για αναζήτηση τροφής. Στην επιστροφή πάλι ταξί. (Μένουμε κοντά, το ταξί είναι αναπόφευκτο) Σταματάμε σε ίση απόσταση από τα σπίτια μας. Για δεύτερη φορά σε λιγότερο από εβδομάδα προσκαλώ. Αρνείται και με καλεί σπίτι του όπου διαμένει με τους γονείς και τον αδερφό. Πήγα.
Τσιτσιδώνεται και πέφτει για ύπνο. Εγώ ξαπλώνω με όλο το στάνταρ εξοπλισμό. Φόρεμα, καλσόν, μπλούζα. Στριφογυρίσματα. Οι γονείς στο δίπλα δωμάτιο. Επειδή μ' αυτά τα ξαπλώματα τύπου "πέφτουμε και κοιμόμαστε", έχει ξανακαεί η γούνα μου, αρχίζω το κλασσικό μου εδώ και χρόνια παραλήρημα. "Δε μπορώ να κοιμηθώ. Όλο αυτό παραείναι φιλικό για μένα." Η απάντηση κεραμίδα "Εγώ έτσι κάνω με τις φίλες μου" και ρωτάω "Δηλαδή έχω μπει ήδη στην κατηγορία φίλες;" και απαντάει "Ναι". Ανασκουμπώνομαι και σκέφτομαι "Να βάλω πρώτα τα παπούτσια ή τους φακούς;" και πάνω που είμαι έτοιμη να σηκωθώ να φύγω με αρπάζει και έγινε το δωματιάκι πυρηνικός αντιδραστήρας.
Έπειτα έπαιξε το σχετικό εξαφανιζόλ. Επώδυνο για μένα, για εκείνον δε νομίζω. Κάτι που μεσολαβούσαν οι γιορτές κάτι που είχα έρθει στην Ελλάδα το θέμα ξεχάστηκε.
Το τέλος της ιστορίας είναι περίεργο. Τώρα είμαστε δύο καλοί φίλοι. Δε κάνουμε σεξ. Εντάξει δεν έχουμε γίνει και αδερφάκια. Αλλά ξαδερφάκια μας λές. Περιέργως όποτε κυκλοφορούμε μαζί όλοι νομίζουν οτι τα έχουμε. Λόγω της συγγενική οικειότητας υποθέτω.
